ความหวังกำลังใจและสวนมะม่วงที่ลำพูนจากมนุษย์เงินเดือนที่วุฒิ การศึกษาก็ไม่เอาอ่าว ขั้นต่ำสามัญ ที่ต้องทนอยู่ในสนามแข่งหนู วันแล้ววันเล่าที่ต้องทนเจ้านายด่า สบประมาท ไม่มีความก้าวหน้าเหมือนคนเดินอยู่กับที่ แต่แล้วมาอยู่วันหนึ่งเขาพึงนึกออกว่าเขายังไม่ได้ทำอะไรบ้าง ยังไม่ตามความฝันของตัวเองเลย เขาได้เริ่มวางแผนเพื่อไปตามความฝันของเขา แต่อุปสรรค อยู่ที่เขาเริ่มจากไม่มีอะไรเลย เขาต้องการมีสวนมะม่วงที่ใหญ่ๆแต่ เขาไม่มีแม้เพียงที่สวนเป็นของตัวเอง แล้วจะทำยังไง เขาจึงวางแผนอีกครั้ง สิง่เดียวที่ยังพอปรึกษาได้คือครอบครัว เขาได้ค้นพบว่าไม่สำคัญว่าที่ๆเราจะทำสวนนั้นไม้ต้องสวยเรียบ ก็ให้ผลผลิตเท่ากัน ไม่ต้องติดถนนใหญ่ใกล้ชุมชน ก็ทำสวนได้ เพราะตามหลักที่ยิ่งห่างไกลราคายิ่งถูก ในที่สุดจากความพยายยามบวกกับแรงส่งจากครอบครัว จึงทำให้ได้ มาหลายไร่ร่วมกับลุงแท้ๆของผม แต่ก็ยังทำงานประจำอยู่ยังไม่ออกจนกว่าสวนมะม่วงผสมจะพร้อม แต่ก็จะเลี้ยงให้สวนกับงานประจำโตไปด้วยกัน ให้ทำเงินไปด้วยกัน คิดแล้วมันช่างแสน รื่นรมห์ใจ ถึงแม้ตอนนี้ที่ดินจะเป็นหนี้ไม่ใช่สินทรัพย์ ก็ตามแต่ถ้ามะม่วงได้อายุและกำลังผลิตที่เต็มที่แน่นอน ครับ ถ้าแม้ถึงมีอุสรรคภัยธรรมชาติต่างๆ ตามฤดู เราก็จะได้ เปลี่ยน จากหนี้สินเป็นสินทรัพย์แน่นอน พร้อมที่จะได้ออกจาก สนามแข่งหนูเสียที
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น